timmer en klimmer

Dinsdag 26 juli
Vandaag gaan we op stap met Suzan Eleveld. We spreken af op het centrale plein (Parque Central) in Antigua. We herkennen haar gelijk, een Hollandsche blonde vrouw. Afgelopen december hebben we haar al ontmoet in Amsterdam. Een hele enthousiaste hectische vrouw. Samen lopen we naar de buitenrand van de stad en gaan met een chickenbus naar Alotenango. Chickenbussen zijn het transportmiddel van Guatemala. Het zijn oude afgeschreven schoolbussen uit de USA die naar Guatemala gereden worden. Daar worden ze voorzien van een andere motor en versnellingsbak omdat deze veel te licht zijn voor Guatemalteekse omstandigheden. Immers in de USA was het simpel wat op en neer rijden met kinderen op vlak terrein, maar in Guatemala is het berg op en af, volgeladen met volwassen mensen en een hoop bagage bovenop het dak. Zelfs kippen in manden worden meegenomen in de bus, vandaar de naam chickenbus. Als de bussen uit USA komen zijn ze geel, maar langzaam maar zekere veranderen de Guatemalteken de bus in hun eigen kleuren. Het wordt dan een bonte bus, en in de bus draaien ze lekkere Caribean muziek. Als je de bus wilt nemen heb je geen bushaltes, maar op vaste plaatsten in de stad of in de dorpen stopt de bus en daar staat dan een man te schreeuwen waar de bus naar toe gaat. Je stapt in en je betaald terwijl hij al rijdt.
Dan komen we na een half uurtje aan in Alotenango, en kopen eerst een grote taart bij de plaatselijke bakker om deze straks met de jongens en meisjes op de timmer school samen op te eten. We lopen naar de straat waarin de eerste school door SKG (stichting Kinderprojecten Guatemala, opgericht door Guateninos, de stichting van alle ouders die kinderen hebben geadopteerd uit Guatemala. Deze school hebben we gezamenlijk gebouwd van donaties en sponsor geld bijeengebracht door SKG. Het is en 2 verdiepingen tellend gebouw, ongeveer 12 jaar geleden gebouwd, en het ziet er prachtig uit. Inmiddels heeft deze basis school 400 leerlingen en wordt gerund door een Guatemalteekse docent. Fantastisch om te zien. SKG heeft inmiddels zo’n 4 a 5 scholen gebouwd.
Precies tegenover het school gebouw zit de locatie van het timmer project van Susan http://www.timmerproject.nl. Het timmer project is door Susan zo’n 12 jaar geleden opgericht om kansarme kinderen een kans te geven een vak te leren, en ook discipline bij te brengen van op tijd komen, op te ruimen en vaardigheden aan te leren. Ze werkt samen met 2 Guatemalteekse jonge mannen die de leerlingen technisch begeleiden. In totaal zijn er 60 leerlingen die allemaal een halve dag per week mogen komen om te leren timmeren, zagen en schaven, zowel jongens als meisjes. Meestal zijn de kinderen 10 a 11 jaar oud als ze beginnen tot ongeveer 16 jaar. Daarna is Susan nu begonnen met een gevorderde opleiding waar nu ongeveer 4 wat oudere jongens leren omgaan met het werken met meer industriële machines zoals een vlakbank (schaaf machine), een professionele zaag machine, een kant machine etcetera.
De kinderen leren als eerste een rechte stoel en een tafel te maken, die ze na het eerste jaar mee naar huis mogen nemen als ze het hele jaar geweest zijn en netjes gewerkt hebben. Daarna volgen ronde vormen, een inklapbaar krukje etcetera. Ze leren alles: zagen, boren, pen-gat verbindingen maken, met beitels werken, technische tekeningen maken, meten.
De oudste jongens, heel verrassend voor Susan, hebben zelfstandig een mooie buffet kast gemaakt, super. En nu was iemand bezig om een deur te maken. Dat is iets wat verder uitgebouwd gaat worden zodat de jongen ook leren deuren en ramen te maken. Vanuit de houtbewerkingsindustrie in Guatemala begint nu een beetje belangstelling op gang te komen om de door Susan opgeleide jongens aan te nemen, omdat ze al zoveel vaardigheden hebben. Zo komen deze jongens en meiden aan een vaste baan, maar er moet nog veel gebeuren. Susan wil het project graag klein houden, echeter het begint nu steeds groter en gecompliceerder te worden, waar ze het best wel moeilijk mee heeft, te meer omdat ze een goed klankbord mist.
We eten met de jongens de taart op, maken foto’s en genieten erg van wat er allemaal gebeurt. Susan praat honderduit, en we (Karel en Ruben) doen samen met de jongens nog een spel waarbij we allemaal blokken op elkaar stapelen en om de beurt een blok uit de toren moeten halen zonder dat deze omvalt, en leggen dan het blok bovenop zodat de toren groeit en groeit totdat hij om..... Heel spannend!
We nemen afscheid en lopen terug naar de bus. Onderweg komen we een fruit kraampje tegen, hier lekker mango gekocht voor Suzan en ons zelf. Ruben vroeg of ze ook ijsjes hadden, nou ze hadden nog iets veel lekkerder. Deze vrouw verkocht bevroren fruit waar een topping van chocolade overheen kwam. Dominique nam een banaan, Ruben een ananasstuk en Suzan 3 aardbeien. Deze werden in een bak met chocolade gedoopt en door dat ze bevroren waren stolde het gelijk. Heerlijk heb ik me laten vertellen. In de bus terug maakt Dominique leuke opnames met haar GoPro, en in Antigua teruggekomen vraagt Susan of we later in de week nog eens kunnen afspreken, en dat gaan we doen.

Woensdag 27 juli
Joepie, we gaan nog een vulkaan beklimmen, de Pacaya. Om 8.00 uur haalt Victor ons op. We hebben de wekker om 6.30 uur gezet maar hebben moeite met opstaan. Snel aankleden, ontbijten en om 8.20 uur rijden we weg bij het hotel. Het is ongeveer 1,5 uur rijden naar de vulkaan de Pacaya. 10 minuten voor aankomst stapt Alex bij ons in de auto, hij is vandaag onze gids. We komen aan bij een verzamel punt voor de bussen. Als ik de deur open doe komen er gelijk wat kinderen naar ons toen, of we een stok (zelfgemaakte prikstok) willen kopen. Tuuuuuuuurlijk wil ik een prikstok en voor Ruben kopen we er ook 1. Daarna nog snel even water, bananen en chips kopen. Rond 10.00 uur stappen we de vulkaan op, op de voet gevolgd door 2 Guatemalteken met paarden.... jaja, ze denken nu al dat deze dame het niet gaat redden maar wat er ook gebeurt, ik ruil mijn prikstok voor niks of niemand in! Alex en Victor vragen na 20 minuten nogmaals of ik geen paard wil om de vulkaan te beklimmen maar dat gaat niet gebeuren. Victor zegt tegen de mannen dat ze niet nodig zijn en ze gaan weer naar beneden. Het is ongeveer 1,5 uur lopen door de bossen, gelukkig veel schaduw want het is heel zonnig. Onderweg komen we wat uitkijk punten tegen, jeetje, ik zou willen dat jullie hier allemaal bij konden zijn, het is zo mooi. Dan om 11.26 uur lopen we de bossen uit en komen op een plaats waar geen bomen meer groeien. Opeens sta je dan op een bergtop, wauw! We hebben het gehaald. We kijken uit op de top van de Vulkaan de Pacaya. We staan op 2350 meter hoogte (we zijn begonnen op 1950 meter), 4 kilometer gelopen in 1,5 uur @Karel, gelukkig loop jij de Nijmeegse vierdaagse sneller, toch?!?! Trots op mijn familie, en stiekem ook trots op mezelf. We genieten van het uitzicht. Karel en Ruben zijn met Alex nog naar het lava veld gelopen. Daarvoor moeten ze eerst een stuk afdalen wat erg verraderlijk is. Je glijdt zomaar uit op de losliggende gravel en ook weer terug is een behoorlijk pittige tocht. De meiden zijn boven gebleven, dus hier komt Ruben om een stukje te schrijven:

Hola hier is Ruben:
Ik ging met Alex en papa naar beneden lopen want de dames waren moe en Victor vond het te warm. Terwijl we naar beneden liepen hoorde ik OOH! en wat bleek het was papa die was gestruikeld en op de grond zat ik moest dus lachen en iets daarna zei ik zelf OOH! Eenmaal aangekomen liepen we tot we een gat in de gestolde lava zagen. Alex pakte een fles op en deed wat water op de stenen en FSSSSJJJJ! Toen we wisten dat het heet was pakte Alex de marshmallows en het roosteren was gestart nadat papa en ik klaar waren gingen we weer naar boven en zagen we Victor,Mama en Do.


Trots op de mannen! Toen nog een selfie gemaakt met de GoPro en toen de wandeling naar beneden begonnen. Rond 13.30 waren we weer bij het begin punt. Toen nog 1,5 uur in de auto, Victor vroeg waarom het zo stil was achterin de auto...... Onderweg was er een ongeluk gebeurt. Er was een auto op een kleine tank auto geknald. De tankauto was vloeistof aan het lekken, wat voor vloeistof konden we niet zien. Gelukkig is Victor heel nieuwsgierig en toen we langzaam langs de tankauto reden deed hij zijn raam omlaag en vroeg het aan de chauffeur, het bleek sojaolie te zijn. Om 15.00 uur waren we weer terug in het hotel, snel even naar een kleine supermarkt voor drinken en bij de bakker 2 bolletjes gekocht. Nu gaan we douchen, op bed liggen, blog maken en vanavond hebben we besloten om een pizza (Domino’s hihi) te halen en die lekker op onze kamer op te eten. Morgenvroeg komt Victor rond 9.00 uur naar het hotel voor ons volgende avontuur.

KMDR